Пристигнување: Куба - дел 2

Трошки: Куба - дел 1

Слетуваш на аеродромот во Хавана - ист како кој било аеродром низ Европа. Одиш по тесни ходничиња и те пречекува огромна хала со дваесетина шалтери кои во прв ред имаат згодни црномурести девојки со врзани коси во пунџа. После саат време влегуваш во ходникот во малку позадниот шалтер, те пречекува малку погрда црномуреста тетка со намрштена фаца и после прегледувањето на документите и сомнителниот поглед на одговорот на прашањето „Visado?“ ти удира печат на ливче и ти вика „Bienvenida a Cuba“. И тогаш - се мести насмевка на лицето, одма потоа загриженост дали стигнал багажот (зашто нема да имаш време да го чекаш една недела во еден град) и кога сето тоа е во ред, пак насмевка зашто сфаќаш дека те двои уште една лизгачка врата од Куба.

Поточно - од влажен, тежок, со-нож-да-го-сечеш-како-Чили-Вили воздух (како да не користам англиски конструкции, ај сега?). А ти во фармерки и блуза заради мрзнење на климата во авионот  последните 10 часа и зимската јакна в рака. Пред тебе, во мрачно осветлување, како на индиски пазар насобрани луѓе од сите раси и скоро сите со поглед вперен во тебе - барајќи некој познат, нудејќи такси, гледајќи бејзбол на телевизорот во горниот агол на големата влезна хала на аеродромот. А ние, малце препаднати од атмосферата, го бараме чичко Густаво со ранците на грб ко холандски туристи на Балканот, прошишувајќи покрај еден куп диви и питоми таксисти. Видовме-невидовме си разменивме евра во кубански пезоси по приближно ист курс како што пишуваше на Интернет (и што нормално беше лоша одлука за количина поголема од стотка) и откако не можевме да го најдеме чичко Густаво, решивме да си договориме таксист од оние питомите со жолта кошула и карирана црно-жолта кравата за 25CUC до хостелот.

По муабетот со нашиот чичко црн таксист (не спомнувам раса за да навредам, ќе си ги пишувам луѓето по раса колку да доловите колку различни, а сепак исти луѓе запознавме таму) и првото зачудување таму дека е запознат со терминот Македонија, тој нè донесе во хостелот околу 21ч вечерта. Кога успеавме да се качиме по стрмни вртени скали нагоре во еден реновиран влез помеѓу крш згради, нè пречека белата и руса Елса од хостал Перегрино и откако мило нè погледна ни соопшти дека немаат место вечерта кај нив, ама да не се секираме - ќе нè сместат во комшии во исто така убави услови на еден блок понатаму на истата улица и дека следниот ден после доручекот можеме да се преместиме кај нив ако сакаме. Иако уморни и измрцварени, сепак со ентузијазам зачинет со првото разочарување, се спуштивме по стрмните скали на улицата каде што нè пречека друга комшика (соседи никогаш не ми е подобар збор од комшии) за да нè однесе до станчето на латината госпожа Тереза. 

Улицата по која одевме беше темна со слабо жолто улично осветлување, со барички од вода од неодамнешниот дожд, со белци, латиноси и црнци на улиците по синдикалки и влечки кои се довикуваат еден со друг како во маалото каде што растев секое лето и се слушаше по некој регетон хит од транзистор поставен зад решетки од отворена тераса на приземје. Станот на Тереза мораше да биде на најгорниот кат, ама затоа собата беше фина и после еден убав туш се онесвестивме на кревет со цветни чаршави и заспавме со немилозвучното тропање од стариот климатизер вграден во ѕидот.

...и се разбудивме со звуците на дождот. Иако имавме можност да останеме кај Тереза, го имавме бирано и пребирано хостелот на Елса и Хулио, па одлучивме да се преместиме кај нив. Се изнадрдоревме со Тереза на шпански, ни раскажа за тоа колку луѓето се црни и лоши на исток во арапскиот дел околу Сантијаго, за тоа каде да пиеме кафе во Хавана, што да купуваме а што не, да не купуваме пари од нивната валута CUP зашто после не можеме да ги вратиме назад, да прошетаме колку што можеме низ островот и така натаму. 

Тереза не е таа десно

Кај Елса и Хулио добивме појадок што горе-долу нè следеше низ целото патување: во тањирче пред себе: американски палачинки, јајце на око, пржена виршла сечена на дијагонални парчиња; во посебно длабоко тањирче овошје: најслатката мини банана што може да ја замислите, интересното овошно откритие - гуава, манго (го имав пробано, ама уште ми е одвратно) и портокал; пред нас: пресни лепчиња, цврст превкусен мармалад во форма на коцка (како што потоа моите ми кажаа дека имало во нивно време и им сечеле парчиња на кило), путер, кафе (поцрно од тоа што го пиеме овде), млеко, чај, свежо цеден сок од гуава (а многу често и мешавина со други овошја) и не ми текнува уште што, ама масата беше преполна :) 

Поглед од Перегрино (лево) и од кај Тереза (десно)

На појадокот запознавме две мали (ем мали ем ситни) Израелки кои на 17 (!) години патуваа сами низ Јамајка и Куба. А мене мајка ми не сакаше на 17 да ме пушти до Охрид со друштво на одмор. Подоцна откако испосретнавме еден куп Израелци (ми се чини дека 90% од туристите што ги сретнавме беа од таму) дознавме дека имаат нешто како Нова Година во Октомври и дека обично пред да почнат со факултет одат на далечни патувања од 6 месеци до година. Во меѓувреме преврна.

Покрај стереотипната замисла за сиромашните Кубанци, како што спомнав во првиот дел,  постојат места (casas particulares) кои се целосно реновирани и адаптирани за размазените странски туристи кои мора да ги почитуваат условите за издавање на соби. Во секој случај ќе добиете подобро од „супер соба на пет минути од центар“ на нашите туристички центри ;) 

Сликава не покажува многу, ама другите се цензурирани поради голотии :)

Тука собата ни беше малку тесна (имаа и поголеми), ама супер опремена и чиста. Се гледаше дека Елса и Хулио се ептен образовани луѓе кои одлично зборуваат англиски (особено Хулио) и се држеа многу гордо иако работеа во хостелот со полна пареа. Кога едниот одмараше, другиот трчаше околу гостите и обратно. Иако имаа помош за чистење и готвење од неколку луѓе што ги сретнавме тие денови, голем дел од работите ги правеа сами. Издаваат 3-4 соби, во една од нив живеат тие двајца и во една нивниот син. За кубанските стандарди, мислам дека слободно може да се каже дека се богати луѓе кои со огромен труд го стекнале местото број 1 во Хавана на TripAdvisor.

Откако ни се изначудија како тоа немаме водич од Lonely Planet како сите нормални туристи,  Елса ни одржа предавање да не купуваме пури од луѓе на улица „фор а вери гуд прајс, мај френд“ затоа што продаваат листови од банана и да не ја оставаме ташната на маса ако одиме до тоалет, а Хулио ни даде некој негов водич на англиски со мапа и кратко објаснување што треба да видиме од градот.

... следен дел 3: Хавана.